Zorgslippertje
Oei, daar ging wat fout. Ben Oude Nijhuis en Joop van Rijn vertelden in het AD wat hun vrouwen in het verpleeghuis moeten doorstaan. De eerste herhaalde zijn klacht uitgebreid op tv waar de zoon van de tweede, Martin van Rijn en toevallig ook nog staatssecretaris van Volksgezondheid het Nederlandse beleid mocht verdedigen. En daar ging het verschrikkelijk mis. Heeft die man geen pr-functionaris vraag je je dan af? Volgens mij moeten er heel wat pr-bobo’s rondlopen in Den Haag.
Ooit in een verpleeghuis geweest? Dan herkent u het toch. Het stinkt er, voornamelijk naar urine terwijl de verzorging zijn stinkende best doet, beetje vreemde kreet in dit verband misschien. Leve de ouderdom! Omdat we allemaal 100 moeten worden en verzorging van 1:1 willen, wordt het onbetaalbaar en zelfs dan niet waterdicht. Want je draait je om en de demente heeft al weer wat nieuws verzonnen waar jij eigenlijk niet op zit te wachten.
Dus Van Rijn jr. had kunnen pareren met ‘Voordat ik deze drukke baan aanvaardde, zat ik regelmatig een dag bij mijn moeder. Kon ik ervaren hoe het er aan toegaat in zo’n verpleeghuis maar daarnaast de verpleging een beetje ontlasten die toch vaak de benen uit zijn lijf loopt.’
Een oproep erbij dat iedereen een dag per jaar vrijwillig helpt in het verpleeghuis, en we hebben ons zorgprobleem al bijna verholpen. Tuurlijk vind ik het ook schrijnend dat de directie winst maakt. Laten we in vredesnaam onze zorgpremie gebruiken waar hij voor is bedoeld. Want onze grootste angst is dat we ook in zo’n verpleeghuis eindigen en angst is nou eenmaal een slechte raadgever.
Persoonlijk liep ik een van mijn grootste trauma’s op bij een Kerstdiner in het verpleeghuis. Let wel, dit verhaal dateert van 13 jaar geleden. De partner van mijn moeder overleed en mij viel de eer te beurt haar te vergezellen op het Kerstdiner. Het restaurant was omgetoverd in kerstsferen, prachtig gedekte tafels en live muziek. Wij weten dat je dan keurig hoort te blijven zitten maar mijn moeder wilde dansen op de muziek. Boos dat ze niet mocht opstaan, ‘dat hoort niet’ dus ik weerhield haar, was de kerstsfeer ver te zoeken.
Moraal? Misschien moeten we ons beeld bijstellen van wat hoort en de demente in zijn eigen waarde laten?