Het bruin met zwart en witte, brutale vrouwtje klom vijftien jaar geleden over onze halve keukendeur. Nee geen pantervelletje of lapjesprint maar zoals het heet een schildpadpoes. Ze wist zich een plekje te veroveren door ons huis en erf ratten- en muizenvrij te houden.
De prijs voor liefste poes won ze niet. Navraag bij instanties en buren leverde geen rechtamtige eigenaar op maar wel de waarschuwing: schildpadpoezen zijn zelfstandig en eigengereid.
Inderdaad. Dat ervoer ook onze knuffelpoes Ollie. Die kwam een jaar later als kitten en hoopte een leuk speelkameraadje te vinden. Daar dacht mevrouw heel anders over. Al gauw begreep Ollie de hiërarchie. En hoewel hij soms nog een poging waagde, was merendeels een slag met een klauw zijn deel.
Pluk
Pluk werd ze al gauw gedoopt, gezien haar status ‘van de straat geplukt’. Ze vroeg niet veel. Optillen was uit den boze, slechts af en toe een bakje eten kon haar paaien. Ze leefde haar zelfstandige leven op ons erf en zocht in de winter nog wel eens een mandje in de warme keuken op. Slechts een keer konden we haar vangen om naar een dierenarts te slepen. Toen was ze dan ook heel erg ziek vanwege een baarmoederontsteking. Dus weg ‘nog-eens-een-nestje’-droom.
Naarmate ze op leeftijd geraakte, werd ze wel aanhankelijker. Tot de laatste week dat wel heel erg opviel. Haar honger leek al een tijdje onstilbaar. Soms moest ik wel vier keer per dag het bakje met lekkers vullen. Brokjes en water stonden er voldoende, maar die heerlijke mix in gelei………..
Toen ook de kattenbak drie keer per week moest verschoond en ik nog van alles in huis vond, ging het opvallen. Hield het bijna niet meer naar buiten willen, wel verband met de invallende winter?
Op een dag zocht ze toch nog een plekje buiten in de zon. Het licht scheen in haar ogen. Althans in een oog. Opeens zag ik dat haar linkeroog helemaal troebel was. Twee dagen later volgde ze me overal. Ging zelfs in de bureaustoel achter mij liggen, een voor haar onbekende aanhankelijkheid. Ze zocht hulp. Gelukkig kwam die snel en werd ze uit haar lijden verlost. Rust zacht Pluk.
Verder
En nu dan? We hebben twee kinderen, (veelal) twee honden, twee kippen en twee, oh nee nog maar een poes. Nou is dat laatste niet ons favoriete dier, wij zijn eigenlijk echte hondenmensen. En zoals het ons 15 jaar geleden overviel, moet het dan misschien nog een keer zo zijn….. Onder het motto: Pluk de dag.