Als vrouw rondlopend in een technische sector wordt mij vaak gevraagd: ‘Ben je technisch?’ Gelukkig zijn steeds meer vrouwen dat maar ik zeker, vanuit mijn achtergrond niet. Maar is dat relevant als je er over moet schrijven? Ok, het is een niche waar ik mij in beweeg. Maar juist het feit dat ik niet-technisch ben, biedt mij de gelegenheid als intermediair tussen die supertechneut en de leek op te treden. Domme vragen bestaan niet, dus durf ik alles te vragen. Als ik het snap en het goed kan verwoorden, dan snapt iemand die het leest en er ook niet zo in thuis is, het misschien ook wel. Maar hoe ver moet je daarin gaan? Bij de opening van een fabriek verbaasde ik me ooit over de vraag die een van de andere journalisten stelde. Niets over het proces (technische vragen dus) maar over hoeveel arbeidskrachten de nieuwe vorm van automatisering ging kosten. Bleek diegene natuurlijk van het FD. Dat bewees maar weer eens dat doelgroepuitgangspunt een heel ander verhaal oplevert. En de gemiddelde Nederlander wil en hoeft niet alle ins en outs te weten toch? Twee jaar geleden op Hannover Messe keken wij technische journalisten raar op bij de voorbeelden die Rutte als vooruitstrevend Dutch Design aanhaalde. Maar het waren kennelijk aansprekende voorbeelden voor de ‘gewone’ Nederlander want ze haalden ‘s avonds het NOS-journaal.
Die diepgravende kennis over bepaalde onderwerpen krijgt wel vaker een staartje. Zo ontstond onlangs in het bestuur van de Vereniging Industrie Pers (VIP) waar ik voorzitter van ben een discussie over hoe wij ons meer kunnen profileren als algemene vraagbaak voor technische communicatie. Aanleiding was de kreet ‘Parende robots’ die ergens was gebezigd in algemene media. Slaat iemand hier nou volledig de plank mis en is dit klinkklare onzin of wil de niet-techneut zo getriggerd worden om een technisch onderwerp te begrijpen? We kwamen er niet echt uit. Ok, schoenmaker blijf bij je leest dus wij richten ons op communicatie rondom technische onderwerpen en laten aan collega’s de eer om de algehele opinie te beïnvloeden. Maar onzin verkondigen kan echt niet en vraagt om inlezen en inleven.
Zo probeer ik op dit moment de (on)zin van de CO2-discussie te doorgronden. Het kort door de bocht ‘sluiten van alle kolencentrales’ stuit mij tegen de borst om de kapitaalvernietiging. In de serie in t FD over dit onderwerp wordt ook al gesproken over de nuttige bijstook die vervalt bij sluiting. En ik maar denken dat we inmiddels genoeg methodes hebben om CO2 te (her)gebruiken? Lijkt me een leuke om de komende maanden eens uit te zoeken.
Kortom, (technische) communicatie blijft lastig.