Tot nu toe stond ik altijd wat sceptisch tegenover het grote aantal communicatiestudenten. Was dat niet net zoals bij kappers waar we op een gegeven moment ook veel te veel van hadden? En waarom gingen die studenten niet iets technisch doen waar veel meer banen mee te krijgen zijn?
Maar het Digital Plant Kongress van een paar weken geleden in Duitsland opende mij de ogen. Het ging daar over, als u in de maak/procesindustrie zit, raadt u het al: Internet of Things. Oftewel, wat te doen met die gigantische brei aan data die ons met de moderne stand der techniek ter beschikking staat. Het ene bedrijf is er al wat meer bedreven in dan het ander, variërend van een eigen ‘cloud op de google server’ tot wel ter beschikking maar nog niet voldoende benut. Maar de crux zit m in als bij zoveel veranderprocessen: communicatie. ‘Want als niet iedereen er achter staat, gaat t m niet worden’.
En vandaar die geruststelling dat ik voorlopig niet zonder werk zit. Bovendien sprak ik onlangs collega’s die zich er over beklaagden dat een beetje technisch schrijver met een lampje te zoeken is. ‘Binnen een stukkie van vijf regels al drie dt=fouten, los van het feit of ze de materie wel begrijpen.’
Ok, dat laatste valt ook niet mee weet ik uit ervaring na bijna tien jaar door schade en schande wijs geworden en vooral heel veel bijenkomsten als seminars, plantbezichtigingen of wat dan ook bezoeken. Want, nee ik ben ook niet technisch maar wel communicatief ingesteld. En soms helpt het vanaf de ene kant, techniek, aan te vliegen en soms van de andere kant. Maar informatie moet je eerst vergaren om het te kunnen communiceren en vervolgens te delen. Die man aan de machine is er misschien al wel heel lang mee bezig maar heeft het ook ooit moeten leren.
Dus inmiddels zeg ik: communicatie, ja graag!