Ik ben Quinta, 15 weken oud en zoals mijn naam al doet vermoeden de vijfde labrador in deze roedel. Omdat ik al heel wat meemaakte in mijn jonge leventje, wil ik dat graag met jullie delen.
Zwarte teef
Ik arriveerde hier acht weken na mijn geboorte: (vrijwel) zindelijk en op mensen gericht! Daarmee bewees de fokker uit Nijkerk alle nieuwe eigenaren een heel grote dienst.
Het vrouwtje was op zoek naar een ‘pittige’, zwarte labradorteef. Dat eerste omdat de baas soms nog wel eens kan bassen, zwart omdat dat de authentieke kleur is en het laatste omdat ze tzt nog een nest wil. Ze kwamen mij ophalen: onverschrokken, niet in zeven sloten tegelijk lopend en opgewekt. Oftewel een blij ei zoals ze dat noemt.
Blij ei
De reis van ruim een uur viel niet mee. Maar zoals gezegd was ik al zindelijk en met alleen wat hijgen, redde ik het.
Toen volgde de kennismaking met de twee labradors die hier ook wonen, de een 12,5 jaar en de ander 8,5 jaar. Ik wond hen meteen om mijn vinger zoals ik vanaf dat moment iedereen die ik ontmoet(te) om mijn vinger wind. Behalve misschien poes Ollie. Die vindt mij nog steeds een beetje eng (of onstuimig, zo je wilt).
Ik imiteer hem nu, kijk eerst even de kat uit de boom maar spring vervolgens overal huppelend op af.
Ongeluk
Twee weken lang maakte ik kennis met allerlei nieuwe dingen. En toen mocht ik ook nog mee op jachttraining. Zo enerverend, veel wachten natuurlijk maar af en toe ben je aan de beurt en mag je je kunstje vertonen. Van zitten, liggen, komen op de fluit tot aan apport. Een makkie voor mij.
Bij het laatste uitlaatrondje diezelfde avond ging het mis. Omdat we in het buitengebied wonen en de maan die avond niet scheen, belandde ik huppelend naast het vrouwtje onder haar voet. Raden wie er zwaarder is….
Het vervolgtraject
Het deed zo’n pijn dus ik gilde het uit. De dierenarts raadde pijnstilling aan maar de volgende dag gingen we voor de zekerheid foto’s laten maken. Van mijn poot natuurlijk. Uitslag: twee haarscheurtjes, dus in een spalk. Die weerhield mij er niet van verder te gaan door het leven als, zoals de dierenarts dat zo mooi omschreef, de stuiterbal die ik al was. Resultaat: ik zat er niet mee, die spalk wel….
Dus regelmatig terug naar de dierenarts voor een verversing. Geen straf want ze hebben daar toch (veel) lekkere koekjes, mjammie.
Drie weken later zag de foto er goed uit en mocht de spalk er af. Mijn spieren hadden er behoorlijk onder te lijden en neerzetten vond ik nog eng. Dus raadde de dierenarts hydrotherapie aan.
Waterbad
Gelukkig ben ik als labrador niet zo voor een beetje water vervaard. Dierfysiosusan laat mij in samenwerking met het vrouwtje steeds een stukje lopen op een band onder water. Af en toe laat het vrouwtje het opgehouden koekje in het water vallen en beland ik met mijn achterwerk tegen de achterwand. Dat het vrouwtje een beetje dom is, wist ik natuurlijk al door die eerste actie… Verder is de samenwerking optimaal.
Nu moet ik mijn voet weer 100 procent gaan belasten. Maar Susan spreekt haar vertrouwen daarover uit, dus wie ben ik.
Nou ja, dat laatste is nog wel een dingetje. In het nest heette ik Pip, inmiddels dus Quinta, het vrouwtje noemt me vaak blij ei en anderen spreken me aan met voorbeeldig……